Ο Κύκλος του Νερού

O κύκλος του νερού — γνωστός και ως υδρολογικός κύκλος — είναι η συνεχής ανακύκλωση του νερού της Γης μέσα στην υδρόσφαιρα και στην ατμόσφαιρα.

Το συνεχές της κυκλικής διαδικασίας του κύκλου του νερού επιτυγχάνεται εξαιτίας της ηλιακής ακτινοβολίας. Το νερό του πλανήτη αλλάζει συνεχώς φυσική κατάσταση, από τη στερεά μορφή των πάγων στην υγρή μορφή των ποταμών, λιμνών και της θάλασσας και την αέρια κατάσταση των υδρατμών.

Πιο συγκεκριμένα, λόγω της θέρμανσης και των ανέμων στην επιφάνεια της γης τα νερά της εξατμίζονται και μαζεύονται ως υδρατμοί δημιουργώντας τα σύννεφα.

Οι υδρατμοί συμπυκνώνονται, υγροποιούνται και στη συνέχεια πέφτουν ως βροχή ή άλλες μορφές υετού, εμπλουτίζοντας έτσι τις αποθήκες νερού της γης, είτε είναι αυτές επιφανειακές, όπως οι θάλασσες και οι λίμνες, είτε είναι υπόγειες.

Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/Κύκλος_τ...

Αυτό το πληροφοριακό animation δείχνει ένα μόριο νερού  να πραγματοποιεί τον υδρολογικό κύκλο. Η θερμότητα από τον ήλιο κάνει το μόριο να εξατμιστεί από την επιφάνεια του ωκεανού. Μόλις εξατμιστεί, μεταφέρεται ψηλά στην ατμόσφαιρα και συμπυκνώνεται προκαλώντας το σχηματισμό των νεφών.

Σύννεφα μπορούν να κινηθούν σε μεγάλες αποστάσεις και, τελικά,το μόριο του νερού θα πέσει ως βροχή ή χιόνι. Τέλος, το μόριο του νερού ξαναφτάνει εκεί που ξεκίνησε ... στον τον ωκεανό.

Πηγή Animation: http://svs.gsfc.nasa.gov/goto?10501

•                  Η "Στιγμούλα" εξηγεί τον Κύκλο του Νερού!
• Ο κύκλος του νερού, μέσα από τη ματιά της Στιγμούλας, από το βιβλίο της Μαρίνας Γιώτη, "Η Στιγμούλα είναι δυνατή"

Ντίλι – ντίλι – ντίλι...

Παιδικό διδακτικό «κλιμακωτό» τραγούδι από τον Μαρμαρά Προποντίδας  που ασκεί τα παιδιά μέσα από την επανάληψη στην κατανόηση λογικών αλληλουχιών

Τραγουδά oμάδα παιδιών του 9ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Σμύρνης.

Από το CD/DVD  «Ο κυρ Βοριάς... και άλλα τραγούδια για παιδιά» (2007) της αείμνηστης Δόμνας Σαμίου.

Ντίλι – ντίλι – ντίλι...

Ντίλι – ντίλι – ντίλι,

ντίλι το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε ο ποντικός,

πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε και η γάτα,

έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε και ο σκύλος

κι έπνιξε τη γάτα

που έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε και το ξύλο

και σκότωσε το σκύλο

που έπνιξε τη γάτα

που έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε και η φωτιά

κι έκαψε το ξύλο

που σκότωσε το σκύλο

που έπνιξε τη γάτα

που έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε και το ποτάμι

κι έσβησε τη φωτιά

που έκαψε το ξύλο

που σκότωσε το σκύλο

που έπνιξε τη γάτα

που έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε και το βόδι,

ρούφηξε το ποτάμι

που ΄σβησε τη φωτιά

που έκαψε το ξύλο

που σκότωσε το σκύλο

που έπνιξε τη γάτα

που έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ήρθε και ο λύκος

κι έφαγε το βόδι

που ρούφηξε το ποτάμι

που ΄σβησε τη φωτιά

που έκαψε το ξύλο

που σκότωσε το σκύλο

που έπνιξε τη γάτα

που έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Να τος και ο κυνηγός

και σκότωσε το λύκο

που έφαγε το βόδι

που ρούφηξε το ποτάμι

που ΄σβησε τη φωτιά

που έκαψε το ξύλο

που σκότωσε το σκύλο

που έπνιξε τη γάτα

που έφαγε τον ποντικό

που πήρε το φιτίλι

μεσ΄ από το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

Ντίλι – ντίλι – ντίλι,

ντίλι το καντήλι

που έφεγγε και κένταγε

η κόρη το μαντήλι,

ντίλι – ντίλι – ντίλι.

(δημοτικό)

                                                                                   ...και μια νεότερη άποψη

Μεγάλη Πέμπτη

Το σπαρακτικό μοιρολόι του Νίκου Γκάτσου για τον Χριστό.

Yμνεί την ανυπέρβλητη θυσία, στο όνομα της άνευ όρων αγάπης.

Ο Γκάτσος αυτός ο απόμακρος, μοναχικός ποιητής μπόρεσε σε μερικούς στίχους να χωρέσει το μεγαλείο της οικιοθελούς θυσίας.Εκείνου που ξόρκισε τα «μάγια» και τα στοιχειά του αρχαίου κόσμου και μπόλιασε τον κόσμο με την ελπίδα πως η δύναμη του πνεύματος θα υπερισχύσει των άγριων πρωτόγονων ενστίκτων που συνόδευαν σαν αναπόφευκτη μοίρα ως τότε τους ανθρώπους.

Την «Μεγάλη Πέμπτη» συμπεριέλαβε ο Χρίστος Τσιαμούλης στο δίσκο του Δωδεκάορτο και τον τραγούδησε με σπάνιο λυρισμό ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.

Μεγάλη Πέμπτη

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης

Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο

στο μεσοδόκι τ' ουρανού

κρέμεται σήμερα στο ξύλο

ίλεως, Κύριε, γενού.

Και στ' ασπαλάθια της ερήμου

μια μάνα φώναξε, παιδί μου.

Με τ' Απριλιού τ' αρχαία μάγια

με των δαιμόνων το φιλί

μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια

μπήκε κοράκι στην αυλή

κι όλα τ' αγρίμια στο λαγκάδι

πήραν το δρόμο για τον Άδη.

Θα ξανασπείρει καλοκαίρια

στην άγρια παγωνιά του νου

Αυτός που κάρφωσε τ' αστέρια

στην άγια σκέπη τ' ουρανού

κι εγώ κι εσύ, και εμείς κι οι άλλοι

θα γεννηθούμε τότε πάλι.

Πηγή: ogdoo.gr

Πόνοι της Παναγιάς

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης

Μουσική: Λουκάς Θάνου

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Πού να σε κρύψω γιόκα μου

να μη σε φτάνουν οι κακοί

σε ποιο νησί του ωκεανού

σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς

και τ' άδικο φωνάξεις

ξέρω πως θα χεις την καρδιά

τόσο καλή τόσο γλυκή

που μες τα βρόχια της οργής

ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά

θα 'χεις κορμάκι τρυφερό

θα σε φυλάω από ματιά κακή

και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα

της ξυπνημένης νιότης

δεν είσαι συ για μάχητες

δεν είσαι συ για το σταυρό

εσύ νοικοκερόπουλο

όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου

το δίκιο φως της αστραπής

κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε

παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν

το φως να το σηκώσουν

δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

απ' την αλήθεια της σιωπής

χίλιες φορές να γεννηθείς

τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Το Πάσχα του 1978 είχε προγραμματισθεί από την Columbia η κυκλοφορία του δίσκου «Σάλπισμα» με μελοποιημένα ποιήματα των Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καρυωτάκη, Άρη Αλεξάνδρου και Δημήτρη Θάνου από τον συνθέτη Λουκά Θάνο. Για λόγους που δεν ξέρουμε, ο δίσκος, παρόλο που είχε ηχογραφηθεί, δεν κυκλοφόρησε τότε, αλλά τον Μάρτη του 1980, όταν ο Νίκος Ξυλούρης είχε ήδη φύγει από τη ζωή.

Πηγή: ogdoo.gr

Επιτέλους άνοιξη... σε ακούμε!

Δε μ’ ακούς;

Έρχομαι μέσα απ’ τα δέντρα.

Έλα, έλα, κοριτσάκι,

μυρίζω πασχαλιά και μαντζουράνα.

Έλα, έλα, αγοράκι,

κυλήσου στο χώμα,

κάνε κωλοτούμπες στο γρασίδι,

αγκάλιασε σφιχτά τη γάτα σου,

ρίξε μια πέτρα στο χελιδόνι που σε κοιτά στο συρματόπλεγμα,

βγάλε μια δυνατή φωνή να ξαλαφρώσεις,

δώσε μια κλοτσιά στην μπάλα σου, να φτάσει στα ουράνια.

Έρχομαι μέσα απ’ τα δέντρα.

Πάρε ένα τριαντάφυλλο απ’ τον κήπο του γείτονα,

γύρνα στη σούβλα το πασχαλιάτικο αρνί,

κόψε μια μαργαρίτα μ’ αγαπά - δε μ’ αγαπά,

φτιάξε μαγιάτικο στεφάνι,

με παπαρούνες, χαμομήλια και πράσινα στάρια.

Έλα, έλα, αγοράκι,

έλα, έλα, κοριτσάκι.

Δε μ’ ακούς;

Είμαι η Άνοιξη.

Μάρω Λοΐζου

Η Μάρω Λοΐζου (1940-2007) ήταν Ελληνίδα λογοτέχνης, που επικεντρώθηκε κυρίως στη παιδική λογοτεχνία.

Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό βραβείο παιδικής λογοτεχνίας το 1998 για το έργο της «Το θαύμα του κόσμου», και το Β΄ βραβείο στην Μπιενάλε του καλύτερου ευρωπαϊκού παιδικού εικονογραφημένου βιβλίου το 1994 για τον συγκεντρωτικό τόμο των μυθιστορημάτων της με τον γενικό τίτλο «Τρέχει τρέχει». Επίσης έχει τιμηθεί και με το βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 1998, όπως επίσης έχει τιμηθεί και με το βραβείο «Κώστα και Ελένης Ουράνη» από την Ακαδημία Αθηνών για την συνολική της προσφορά στην παιδική λογοτεχνία το 2000.

Εργογραφία

’’Ήταν δεν ήταν’’ παραμυθοτράγουδα (1971),’’Ή ονείρω’’ μυθιστόρημα καί θεατρικό (1979),’’Μήπως είδατε τον αόρατο’’ μυθιστόρημα(1988), «Τρέχει τρέχει»’’ μυθιστόρημα (1986)

’’Ή νύχτα τρέχει να συναντήσει την ημέρα’’ μυθιστόρημα (1986),’’Το ποτάμι τρέχει να συναντήσει την θάλασσα’’ μυθιστόρημα (1986),’’Ό δρόμος τρέχει να συναντήσει την πολιτεία’’ μυθιστόρημα (1986),’’Το μικρό παιδάκι τρέχει στην αγκαλιά της μαμάς του να συναντήσει την αγάπη’’ μυθιστόρημα (1986),’’Το θαύμα του κόσμου’’

Πηγή:Βικιπαίδεια

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ...

Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΑΤΟ

Συγγραφέας: ΚΕΖΑ ΛΩΡΗ

Εκδότης: ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Οι ώρες έρχονται όποια ώρα θέλουν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν αν έχει το χρόνο. Οι μέρες έρχονται από μόνες τους ακάλεστες και οι μήνες τρέχουν κατόπιν εντολής του έτους. Η μικρή Ελβίρα αποφασίζει να ξαναφτιάξει τα ρολόγια, να ξαναγράψει τα ημερολόγια. Ελπίζει να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει.

Διαβάστε και ακούστε την ιστορία στον Μικρό Αναγνώστη

Όμως…Που πάει άραγε ο καιρός που φεύγει;

Ακούστε το τραγούδι από την Λιλιπούπολη και ίσως βρείτε κάποια απάντηση.

Τζιάνι Ροντάρι. Ο Ιταλός Άρχοντας του Παραμυθιού.

   Ο Τζιάνι Ροντάρι γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1920 στο  χωριό Πιεμόντε, στη Βόρεια Ιταλία.  Ο πατέρας του, που ήταν φούρναρης, πέθανε πολύ νωρίς αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του να αναθρέψει τρία μικρά παιδιά.

Ο Τζιάνι τελειώνοντας τη σχολή του Σεβέζο άρχισε τη σταδιοδρομία του σαν δάσκαλος, σε αγροτικές κυρίως οικογένειες, σε ηλικία μόλις 17 ετών. Παράλληλα διάβαζε φιλοσοφία, λογοτεχνία και πολιτικά κείμενα ενώ ασχολιόταν και με τη μουσική. Ασχολήθηκε κυρίως με τη δημοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε ως διευθυντής εφημερίδων και περιοδικών.

   Βέβαια, η ιδιότητα με την οποία έγινε γνωστός τόσο στη χώρα του, όσο και διεθνώς είναι αυτή του συγγραφέα παιδικών βιβλίων. Η δεκαετία του 1950 ήταν μια έντονα δημιουργική στιγμή για τον Ροντάρι, κατά την οποία δημοσίευσε εκατοντάδες ποιήματα και ιστορίες για παιδιά.

 Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (πολλά από αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά) και έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια παιδιά.

 Πέθανε στη Ρώμη το 1980 κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης.

Ο Ροντάρι με το αστείρευτο χιούμορ του, και τις αλληγορίες του, δίνει στο παιδί εκείνες τις κατευθύνσεις που οδηγούν σε αξίες και ιδανικά αλλά και στον τρόπο για τη διατήρησή τους, τους αγώνες δηλαδή, και πάνω απ΄ όλα με την ελπίδα ζωντανή.

   Μερικά από τα πιο γνωστά του βιβλία είναι τα εξής:

"Παραμύθια για να σπάτε κέφι", "Ιστορίες φτιαγμένες στη μηχανή", "Γραμματική της φαντασίας", "Ο Κρεμμυδάκης και η παρέα του", "Η τούρτα στον ουρανό", «Η Τερεζούλα Τοσηδούλα» και πολλά πολλά άλλα.

Για το έργο του αυτό ο συγγραφέας το 1970 τιμήθηκε με το ανώτερο βραβείο παιδικής λογοτεχνίας, το Μετάλλιο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το σπουδαίο έργο του, που αποτελεί μια βάση για την ανάπτυξη παιδαγωγικών δραστηριοτήτων, είναι παγκόσμια γνωστό και αναγνωρισμένο.

Λιλιπούπολη: η κλειδωμένη τουαλέτα

Το «Εδώ Λιλιπούπολη» ήταν μια παιδική ραδιοφωνική σειρά που ξεκίνησε το 1976 και διήρκεσε μέχρι το 1980. Η σειρά ακουγόταν στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, το οποίο ήταν την περίοδο εκείνη υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι. Η εκπομπή θεωρείται στις μέρες μας «θρυλική», τόσο για την πρωτοτυπία και την ποιότητά της, όσο και για την επίδραση της στη γενικότερη περίοδο.

Τραγουδούν οι : Αντώνης Κοντογεωργίου, Σαββίνα Γιαννάτου, Λένα Πλάτωνος, Μαριέλλη Σφακιανάκη και ο Σπύρος Σακκάς

Ανάμεσα στους ηθοποιούς που ακούγονταν στην σειρά ήταν οι Βασίλης Μπουγιουκλάκης, Άννα Παναγιωτοπούλου, Σταμάτης Φασουλής, Λευτέρης Βογιατζής, Σαπφώ Νοταρά, Λυδία Κονιόρδου, Αλέκα Παΐζη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Ράνια Οικονομίδου, Πέπη Οικονομοπούλου, Μίνα Αδαμάκη, Θόδωρος Μπογιατζής, Νίκος Τσιλούνης, Σταύρος Μερμήγκης, Λάμπρος Τσάγκας και Μίμης Χρυσομάλλης.

Στο συγκεκριμένο επεισόδιο η Πιπινέζα, περιμένοντας τον δήμαρχο Χαρχούδα, έχει καθαρίσει το σπίτι. Όμως ο Μπιξ-μπιξ και ο Παπαγάλος έχουν ανάγκη να πάνε τουαλέτα…

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ,ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ,ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ... ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!

Ο ποντικός κι η θυγατέρα του - Λαϊκό παραμύθι

Μια φορά ήταν ένας ποντικός κι είχε μια θυγατέρα πολύ όμορφη. Ήθελε να την παντρέψει, μα δεν ήθελε να την δώσει σε ποντικό.

  Κει που συλλογιότανε, βλέπει τον ήλιο να λάμπει.

  Α! είπε με το νου του, νά γαμπρός για το κορίτσι μου, και χωρίς να χάσει καιρό την παίρνει και πάει στο παλάτι του ήλιου.

  – Ήλιε, την παίρνεις τη θυγατέρα μου γυναίκα; Δε θέλω να τη δώσω σ’ άλλονε τόσο όμορφη, μόνο σε σένα που ’σαι τόσο όμορφος και δυνατός.

  – Αχ!, του λέει ο ήλιος, για να ξεφορτωθεί, δεν είμαι γω, όπως με θαρρείς, δυνατότερος απ’ όλους στον κόσμο. Διε κείνα –νά τα σύννεφα, άμα με πλακώσουνε, σκοτεινιάζω και τίποτα δεν μπορώ να τα κάμω. Σύρε σ’ αυτά και χωρίς άλλο θα πετύχεις. Ο καημένος ο ποντικός τι να κάμει! σηκώνεται και πάει στα σύννεφα· μα και κει σκούρα τα βρήκε.

  – Βλέπεις το βοριά; του είπαν τα σύννεφα· αυτός όταν φυσά, εμείς σκορπιζόμαστε και χάνουμε τα κομμάτια μας· σύρε στο βοριά.

  Τότε ο ποντικός παίρνει τη θυγατέρα του και πάει στο βοριά και του λέει με τι σκοπόν ήρθε σ’ αυτόνα.

  – Μετά χαράς, καημένε ποντικέ, θα την έπαιρνα την όμορφή σου τη θυγατέρα, μα δεν είμαι γω όπως με θαρρείς δυνατός. Σύρε κει σε κείνον τον πύργο. Τον βλέπεις; σαράντα χρόνια φυσώντας δεν μπόρεσα να τον ρίξω κάτω.

  Να μην τα πολυλογούμε, πηγαίνει και στον πύργο και του λέει τα ίδια. Ο πύργος τότε γυρίζει και του λέει:

  – Ποντικέ, ποντικέ, ακούς μια βοή μέσα στους τοίχους μου; τι θαρρείς πως είναι; αντρειωμένα θεριά, ποντικοί, που με κατατρώνε και κοντεύουνε να με ρίξουνε κάτω. Απ’ τους ποντικούς πλειότερο αντρειωμένος και δυνατός κανείς δεν είναι στον κόσμο και καθόλου κανένα να μην ακούς.

  Τότε ο ποντικός γίνηκεν η καρδιά του και δίνει την κόρη του σ’ έναν αντρειωμένο και όμορφο ποντίκαρο.

(από το βιβλίο: Γ.Α. Μέγας, Ελληνικά Παραμύθια, A΄, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας» I.Δ. Kολλάρου & Σιας A.E., 1994)

Ημέρα του παιδικού βιβλίου,με ένα κείμενο της ΑΛΚΗ ΖΕΗ

Αγαπητά μου παιδιά,

 Σας γράφω γιατί δεν ξέρω σε ποιον να το πω και αν δε μιλήσω θα σκάσω.

Με λένε Νίκο, είμαι εφτά χρονών και πάω στη δευτέρα δημοτικού. Δεν ξέρω γιατί ο  μπαμπάς και η μαμά εδώ και μέρες είναι όλο μούτρα. Ακόμα κι η γιαγιά όταν έρχεται να  μας δει – μούτρα κι αυτή. Όλο ρωτάει τον μπαμπά:

 - Κανένα νέο;

 - Κανένα, απαντάει εκείνος και… μουτρώνει πιο πολύ.

Καλά, η μαμά έτσι κι αλλιώς δε μιλιέται. Μόνο ο παππούς είναι χαμογελαστός. Δηλαδή  χαμογελάει στη φωτογραφία του που είναι μέσα σ’ ένα κάδρο στο γραφείο του μπαμπά.  Γιατί ο παππούς και να ήθελε, δεν μπορούσε να κάνει μούτρα. Έχει πεθάνει πριν χρόνια,  όταν εγώ ήμουνα μωρό.

Και να πεις πως έχω κάνει αταξίες και μουτρώνουνε. Παράξενο μα όλη τη βδομάδα βαριόμουνα να 

κάνω αταξίες. Ούτε έσκισα το μπλουτζίν μου ούτε έγραψα με μπικ πάνω στο  άσπρο μου μπλουζάκι… κινέζικα.

Αυτοί όμως ούτε το πήρανε είδηση πως ήμουνα φρόνιμος.

Ο μπαμπάς που κάθε πρωί έφευγε πιο νωρίς από μένα, τώρα με πάει στο σχολείο. Και δεν  έρχεται η γιαγιά να με πάρει όπως πάντα, γιατί η μαμά τελειώνει τη δουλειά της αργά.  Έρχεται η μαμά. Με τη γιαγιά ήτανε πιο διασκεδαστικά γιατί φλυαρούσαμε σ’ όλο τον  δρόμο. Η μαμά μουγγή με κατεβασμένα μούτρα. Ορκίζομαι πως δε φταίω εγώ.

Την Κυριακή το πρωί, είχα ξυπνήσει, χάζευα όμως στο κρεβάτι μου και προσπαθούσα να  πιάσω τις αχτίδες που μπαίνανε από τη χαραμάδα του παραθυρόφυλλου. Η πόρτα της  κάμαράς μου ήτανε ανοιχτή. Άκουσα τον μπαμπά που έλεγε:

- Δεν φταίει σε τίποτα το παιδί, αν εμείς δεν έχουμε δουλειά. Θα πάμε στη θάλασσα.

 -  Αφού έδωσες τις πινακίδες πίσω. Πώς θα πάμε; είπε η μαμά.

Αλήθεια δεν ξέρω γιατί ο μπαμπάς είπε μια μέρα πως έδωσε τις πινακίδες πίσω. Κι όπως  κατάλαβα αυτό θα πει πως δεν είχε πια αυτοκίνητο.

 - Θα πάμε με το τραμ στη Γλυφάδα. Μόλις άκουσα τον μπαμπά να το λέει αυτό, έδωσα μια στα σκεπάσματα κι έτρεξα να  τους βρω.

Δεν είχα ταξιδέψει ποτέ μου με τραμ. Δεν ήξερα πως ήταν τόσο ωραία. Πηγαίνει σιγά  σιγά κι έτσι προφταίνεις να βλέπεις απέξω, κι όταν μάλιστα στρίψει στη θάλασσα και  πάει, πάει καμαρωτό και βλέπεις ανάμεσα στα δέντρα  το… πέλαγος – έτσι μας διάβασε η  δασκάλα μας σ’ ένα βιβλίο που λέγανε τη θάλασσα πέλαγος κι έμενα μ’ άρεσε πολύ.

Δεν κατεβήκαμε στη Γλυφάδα.

 -  Αφού πάει ως τη Βούλα, γιατί να μην πάμε; είπε ο μπαμπάς και είδα πως δεν έκανε  μούτρα.

 - Γιατί να μην πάμε; είπε και η μαμά και χαμογέλασε και δεν έκανε μούτρα.

Εγώ χάρηκα γιατί μ’ άρεσε πολύ που ταξίδευα με το τραμ.

Κατεβήκαμε στη Βούλα και πήγαμε στην παραλία. Μ’ άφησαν να βγάλω τα παπούτσια  μου και να τσαλαβουτήσω στο… πέλαγος.

Και στον γυρισμό ήτανε ωραία, μα μόνο στον μισό δρόμο. Γιατί ο βλάκας στον άλλο μισό  με πήρε ο ύπνος, γιατί με είχε ζαλίσει ο ήλιος. Ξύπνησα και είδα πως είχα ακουμπήσει το  κεφάλι μου στα πόδια της μαμάς. Μου χαμογέλασαν και δεν κάνανε μούτρα.

Άλλη φορά όταν μουτρώνουν, θα τους λέω να πάρουμε το τραμ.

Αν δεν έχετε πάει, σας λέω να πείτε στους μπαμπάδες σας να δώσουν πίσω τις πινακίδες.  Είναι τόσο ωραίο να ταξιδεύεις με το τραμ και να βλέπεις καθώς πάει αργά αργά –να δεις  πώς το είπε η κυρία μας- το πέλαγος.

Σας φιλώ,

Ο φίλος σας Νίκος

Για την αντιγραφή,

Άλκη Ζέη

Από το έντυπο:"Γράμμα σ’ ένα παιδί για τη Φιλαναγνωσία",ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΒΙΒΛΙΟΥ 2012

Καλό μήνα με το πιο πολύτιμο δώρο

Το πιο πολύτιμο δώρο - Δημήτρης Ψαθάς

Μια φορά κι έναν καιρό, στα βάθη της Ανατολής ζούσε ένας άνθρωπος ξύπνιος αλλά και τυχερός, που την περνούσε όμως άσχημα –καθότι φουκαράς– και σκεφτόταν τι να κάνει, για να λύσει το πρόβλημά του. Πολύ βασάνισε το μυαλό του, και στο τέλος αποφάσισε ν’ αναφερθεί στον πολυχρονεμένο Πατισάχ,* για να ζητήσει την προστασία και βοήθειά του. Κάποιο δώρο όμως έπρεπε απαραιτήτως να του πάει, κι αυτό βέβαια, ήταν ένα πρόβλημα μεγάλο. Γιατί τι μπορούσε να προσφέρει ένας φουκαράς στον πολυχρονεμένο Πατισάχ, που ζούσε μέσα στα μυθικά παλάτια, στα χρυσάφια και στα πλούτη; Τι θα μπορούσε να μην έχει ο παντοδύναμος αφέντης, ώστε να τον εντυπωσιάσει και να τον ευχαριστήσει με το δώρο του; Ρώτησε από εδώ, ρώτησε από κει, έφαγε τον κόσμο, και στο τέλος βρέθηκε κάποιος, που του είπε:

  – Ξέρεις τι δεν έχει ο Πατισάχ;

  – Τι δεν έχει;

  – Κρεμμύδια, άνθρωπέ μου.

  – Κρεμμύδια δεν έχει ο πολυχρονεμένος μας αφέντης;

  – Ούτε έχει ούτε και τα ξέρει. Γιατί οι παλατιανοί του δεν τα καταδέχονται και δεν τα βάζουν στο παλάτι.

  Χωρίς άλλες συζητήσεις, φορτώνει ένα κάρο κρεμμύδια ο ερίφης* και τραβά για την Πόλη. Ταξιδεύει μέρες και μέρες, και φτάνει επιτέλους στo παλάτι. Παρουσιάζεται στο Σουλτάνο, κάνει δέκα τεμενάδες,* κολλά τη μύτη του στο πάτωμα και λέει:

  – Πολυχρονεμένε Πατισάχ και αφέντη της ζωής μου, άστρο του μιλετιού* και του βιλαετιού,* βαλαά, μπιλαά, σου έφερα ένα δώρο, που ούτε το είδες ποτέ σου ούτε το ξέρεις. Να το μαγειρέψεις και να το φας, βιλαΐ, μπιλαΐ, και θα σχωρνάς τα πεθαμένα μου!

  Ρουφά το ναργιλέ* του ο Πατισάχ, χαϊδεύει τα μακριά του γένια και ρωτά:

  – Τι είναι, ορέ; Τι δώρο είναι αυτό; Και πώς το λένε;

  – Κρεμμύδια, Πατισάχ!

  – Και τι θα πει αυτό;

  – Φάε και θα το δεις.

Διατάζει ο Πατισάχ να μαγειρέψουν τα κρεμμύδια, τα τρώει και τρελαίνεται.

  – Αμάν μουγκρίζει. Και μασουλά.

  – Βάι, βάι, βάι!… Και καταπίνει.

  – Αλλάχ, Αλλάχ,* τι γλύκα είναι αυτή!…

  Και τρώει αχόρταγα, ευχαριστιέται, χαϊδεύει την κοιλιά του και διατάζει:

  – Πάρτε από το κάρο του ανθρώπου όλα τα κρεμμύδια, γεμίστε το με χρυσάφι, για ρεγάλο,* κι ας πάει πίσω στο χωριό του, στην ευχή του Αλλάχ.

  Φορτωμένος με το χρυσάφι και τρισευτυχισμένος, γυρίζει στο χωριό του ο τυχερός και χοροπηδά απ’ τη χαρά του. Τον βλέπει ο αδελφός του –ο άτυχος– αναστατώνεται κι αρχίζει ν’ αναρωτιέται μήπως ο πολύχρονεμένος Πατισάχ, που δεν ήξερε τα κρεμμύδια, δεν ξέρει και τα… σκόρδα. Χωρίς πολλές κουβέντες –για να μη χάνει πολύτιμο καιρό– φορτώνει στα κρυφά ένα κάρο σκόρδα, φτάνει στην Πόλη, παρουσιάζεται στον πολυχρονεμένο Πατισάχ, κάνει είκοσι τεμενάδες, κολλά τη μύτη του στο πάτωμα και λέει για τα σκόρδα του όσα είπε ο αδελφός του για τα κρεμμύδια. Το πολυχρονεμένο άστρο του βιλαετιού –κι αφέντης του μιλετιού– δε δείχνει καθόλου αδιαφορία, παρά δοκιμάζει ένα σκόρδο και τρελαίνεται.

  – Αμάν, αμάν! φωνάζει. Τ’ είναι τούτο;!

  Τρώει κι άλλο:

  – Βάι, βάι, βάι! μουγκρίζει.

  Τρώει και τρίτο και τα χάνει απ’ τη νοστιμάδα.

  – Μωρέ τούτο εδώ καψουρίζει λιγάκι και φέρνει μεγάλη χαρά στο στόμα και στο στομάχι. Μα το μεγάλο Γιαραμπή, τέτοιο νόστιμο πράμα δεν έφαγα ποτέ.

  Και ενθουσιασμένος γυρίζει στους ανθρώπους του:

  – Πώς να τον ανταμείψω τούτον τον ευλογημένο; λέει. Τι να του δώσω; Μα τον Αλλάχ, θα του δώσω ό,τι πιο ακριβό έχω μέσα στο παλάτι μου. Πάρτε του γρήγορα όλα τα σκόρδα και φορτώστε στο κάρο του το πιο πολύτιμο πράμα του παλατιού μου, τα… κρεμμύδια!

* ο Πατισάχ: ο Σουλτάνος.

* ο ερίφης: ο άνθρωπος (κοροϊδευτικά).

* ο τεμενάς: υπόκλιση.

* το μιλέτι: φυλή, έθνος.

* το βιλαέτι: διοικητική περιοχή.

* ο ναργιλές: περίπλοκη πίπα με μακρύ σωλήνα που καταλήγει σ’ ένα μπουκάλι.

* ο Αλλάχ: ο Θεός στη γλώσσα των μουσουλμάνων.

* το ρεγάλο: δώρο.

(από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975)

Ο απολαυστικός Κος Ευγένιος Τριβιζάς.

"Η Πουπού και η Καρλότα"

Του Ευγένιου Τριβιζά

H Πουπού, η πονηρή αλεπού, προσπαθεί να πείσει την Καρλότα την τσαχπίνα άσπρη κότα να βγει από το κοτέτσι για να την κάνει γιουβέτσι. Και τι δε σκαρφίζεται για να την πείσει ότι την αγαπάει ειλικρινά και θέλει το καλό της!

Της χαρίζει κορδελίτσες, γαριδάκια, πίτουρα και λουλουδάκια, της ψιθυρίζει λογάκια μελιστάλακτα πολλά και γλυκά μουρμουρητά, της υπόσχεται ότι θα την έχει όπα όπα, ώσπου μια μέρα πείθει την όμορφη Καρλότα να την ακολουθήσει στη φωλιά της.

Την οδηγεί στην κουζίνα και της λέει ένα μεγάλο ψέμα: ότι η κατσαρόλα είναι πισίνα.

Θα πιστέψει η Καρλότα και αυτό το ψέμα; Θα κάνει βουτιά στην κατσαρόλα;

Ακούστε και διαβάστε το βιβλίο στον Μικρό Αναγνώστη

ΜΠΟΛΕΚ ΚΑΙ ΛΟΛΕΚ. ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Μπόλεκ και Λόλεκ είναι ο τίτλος πολωνικής σειράς κινουμένων σχεδίων που γνώρισε επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου.

 Οι κεντρικοί ήρωες είναι δυο αγοράκια περίπου δέκα ετών: ο κοντός  Λόλεκ και ο ψηλός  Μπόλεκ. Από το 1973 στην παρέα προστέθηκε και η φίλη τους Τόλα. Τα επεισόδια μεχρι το 1980 δεν έχουν διαλόγους, πάρα μόνο επιφωνήματα και ηχητικά εφέ (κάτι που συνέβαλε στη διεθνή επιτυχία της σειράς), ενώ το σχέδιο είναι απλό αλλά πολύ παραστατικό. Οι περιπέτειες των Μπόλεκ και Λόλεκ προβάλλουν ιδέες όπως η φιλία, η αλληλεγγύη, τα ταξίδια, ο αθλητισμός, με δόσεις περιπέτειας και χιούμορ.

Η σειρά και οι δημιουργοί της βραβεύτηκαν πολλές φορές στη χώρα τους και το εξωτερικό.

Πηγή: Βικιπαίδεια